Portugalia to kraj azulejos. To często ręcznie robione płytki, na których przedstawia się różne motywy. Nazwa prawdopodobnie wywodzi się z arabskiego wyrażenia oznaczającego „ błękitny kamień pokryty szkliwem”. Płytki są wykonane z glinki i pokryte glazurą we wzorki. To pozostałość po Maurach, którzy najechali te rejony w VIII w.
W naszych czasach te głównie biało – niebieskie lub z dodatkiem koloru żółtego kafelki spotkacie wszędzie: w kościołach, pałacach, klasztorach, dziedzińcach, ogrodach, schodach, oknach, dworcach, halach targowych, kawiarniach, na fasadach prywatnych domów i urzędów, w sklepach, na fontannach. Można spotkać mozaiki również w kolorze pomarańczowym, czerwonym i zielonym. Obrazy przedstawiane na płytkach to cała gama motywów. Niektóre są bardzo proste, geometryczne kształty, inne zaś ociekają wielością scen z życia, polowań, targów, żywota świętych. Są i wzory kwiatowe. Przedstawia się także historię Portugalii, postacie znanych ludzi. Ostatnim pomysłem jest ozdabianie kafelkami stacji metra. Przyklejone na murze azulejo oprócz funkcji dekoracyjnej, ma tłumić hałas i chronić przed upałem.
Technika wykonania azulejo:
- glinę przycinamy 14 cm na 14 cm ( to standardowy wymiar), następnie wypalamy w piecu
- wypaloną pokrywamy białą emalią, która jest mieszanką sproszkowanego szkła i wody
- motyw rysujemy węglem drzewnym, a błędy wycieramy szczoteczką z ogona królika
- jeszcze raz malujemy płytkę tym razem kolorem i wypalamy w 980 stopniach.
Dokładniej ze sztuką malowania na małych ceramicznych kaflach można zapoznać się w Museu National do Azulejo w Lizbonie. Zbiory liczą milion kafelek i 12 tysięcy innych eksponatów dzięki czemu jest to jedyny na świecie tego rodzaju obiekt.Te piękniejsze okazy można oglądnąć również w : Museu Regional w Beja, Estacao de Sao Bento w Porto i Palacio National w Sintra.
Na zdjęciu azulejo na prywatnym domu na wybrzeżu niedaleko Albufeiry.
